جرمش این بود که اسرار هویدا می‌کرد...

احساس میکنم وبلاگم دیگه اون گوشه ی دنجی نیست که برام بوده

شاید دلیلش اینه که به آدمایی فکر میکنم که آدرسشو دارن و ممکنه هر از گاهی به دنیایی سر بزنن که عریان ترین افکار و احساسات من رو میشه توش دید و خوند... 

و حالا دیگه چند نفر ازون آدما محرمن به دنیای درون من؟ 

باید رفت

یه جایی که هیچکس نیست

عمر این آدرس برمیگرده به نه ده سال پیش

و جزئی از هویت من شده

اما رهاش میکنم در همین نقطه 

تمام. 

کیبردفن...