ما را زمانه چون شکند ساز میشویم

میگفت اونی شاکیه که از زندگیش ناراضیه

 

راس میگفت، اونی خودش رو قربانی میدونه که زندگی خوبی نداره

اونی دیگرانو مقصر میدونه که با خودش کنار نیومده

و الا آدمی که حالش با خودش و زندگیش خوبه و شکرگذار اتفاقات خوب و نعمتهای زندگیشه راحت رها میکنه

برای همین، همیشه اگه خواستم ببخشم و رها کنم چیزی رو به داشته هام فکر کردم و به اتفاقات خوب زندگیم، کلی انرژی مثبت و حس و حال خوبو درون خودم هدایت کردم تا زورم برسه زنجیرهایی که ذهن و روحم رو اسیر کردن رو بشکنم :)

من برام مهمه که داستان های زندگیمو زیبا تموم بکنم، فکر می‌کنم دیشب آخرین داستان نازیبای زندگی هم به نقطه ی قابل احترامی رسید و امروز همش فکر میکردم که چقدر خوب که آدم‌های خوبی رو برای دوستی و برای دوست داشتن انتخاب کردم، 

حتی دوستی و رابطه با آدم‌های خیلی خوب هم یه جایی ممکنه به جایی برسه که دیگه نشه ادامش داد، اما فقط با اینطور آدماست که میشه با لبخند خداحافظی کرد و گفت حتی اگه دیگه تو هیچ مسیری همراه هم و کنار هم نباشیم باز هم برای هم باارزشیم و هر وقت به یاد هم بیفتیم هم این ارزش سر جاشه :)

این بود همه ی ماجرا

حالا باید سر فرصت زخمی رو نقاشی کنم که رویشگاه گلهای زیبا شده :)

پی نوشت: تو راهنمایی دوستم میگفت مشاورم ن همیشه میگه با راضیه صحبت کنید و ازش مشورت بگیرید، خیلیی دختر عالیه، تو دبیرستان هم همیار مشاور بودم، اما همیشه پس ذهنم این بود که بقیه نمیدونن من چه اشتباهات و چه حماقت هایی داشتم تو زندگیم، و الا قطعا همچین نظریی نداشتن.

امروز بعد از همه ی این سالا این جرقه تو ذهنم زده شد که من اشتباهاتم رو در قبال آدمهای درستی داشتم، آدم‌های خیلی درست و عاقل و فهمیده که حالا نمیدونم باید خدا رو بابت این مساله شکر کنم یا از خودشون تشکر کنم :) 

کیبردفن...